Nuray ALPER
TÜRK EDEBİYATININ BESTAMİ AĞABEYSİNDE VEFA VE SAMİMİYET
Her insan bir kelimeye benziyor, her kelime bir insana yolcu. Ya ilahi rahmetin bir tezahürü olarak toprağıyla uyumlu yahut bilinçli olarak almış ışığından, aynası olmuş.
Türk Edebiyatının Bestami Yazgan’ı deyince akla gelen iki mutlu sözcüktür samimiyet ve vefa. Bu kelimelerin ince sırrıyla besler o sanatını, bu kelimelerden aldığı ışığın taşıyıcılığını yapar yarınlara. Vakur, edepten, ağırbaşlı, derin ama uzatsak elimizi kırılıverecekmiş gibi narin bir duruşun numunesi olurken bu kelimelerin nuruyla yükselir, yükseltir cümlelerini de…
Biz onu çocuk edebiyatına yaptığı katkılarla, onu evlatlarımızın kalbine bıraktığı masal ve şiir tohumlarındaki ilahi yankılarla, onu dillerde beste olan şarkılarıyla ve en ziyade “gülü incitme gönül” ikazındaki Yunus edasıyla, onu radyo programlarındaki tok ama nazik ses ışığıyla, onu az söze çok anlam sığdırabilme sanatıyla, onu vicdanı, erdemi, müstesna insanlığıyla tanıdık…
Bestami Yazgan sadece derinlikli ve samimi edebiyatımızın değil, Anadolu irfanını alıp ardına gönülden gönle köprü inşa edebilmenin de adı oldu bu topraklarda…
Türk Kültür ve Edebiyatına kazandırdığı pek çok eser, program, buluşma ve söyleşinin yanında adına düzenlenen şiir, resim ve okuma yarışmaları da saldı çocuk kabiliyetlerinin ortaya çıkmasına vesile oldu.
Söz, duygunun ifadesi noktasında eksik bir kabiliyete sahip fakat Hatay, onu anlatabilecek en güzel kelimeyi bırakmış Bestami Ağabeyin yanına; “vefa” demiş. Böyle yaparken aslında, vefaya bir keyfiyet yüklemiş. Biz de sanat, kültür ve edebiyata karşı sergilediği yorgun fedakârlığın ona daha nice vefalarla dönmesini diliyoruz…
Kaynak: ALPER Nuray, “Türk Edebiyatının Bestami Ağabeysinde Vefa ve Samimiyet”, (Ed. Hüseyin UZEL), Konuştuğumuz Dile Serenat 7 – “Gülü İncitmeyen Gönül / Bestami Yazgan”, Türmatsan, 2018, s.23.