Mehmet Ali KALKAN
ELLERİNDEN ÖPEREK YAVUZ AĞABEYE SELAM
1975 yılında Adana’ya üniversite okumaya gittim. Hayatımda ilk defa evden ayrılmıştım. Şimdiki gibi telefon yok, para ona göre. Adana’da tanıdık kimse yok. Memleketten haber almak için yazacaksın, belki on beş gün sonra cevap gelecek.
“Yolda yürürken hep bu şiirini okudum Yavuz Bülent Bakiler Ağabey’in.
Gurbetin cemresi düştü içime
Karardı yine gökler.
Yapayalnızım bu şehirde, yapayalnızım…
Ne ben kimseyi beklerim,
Ne kimse beni bekler…
Yavuz Bülent Bakiler Ağabey’in şiirlerini Hisar ve Türk Edebiyat dergilerinde okudum. Hepsi gönlümüze hitap eden şiirlerdi. Cebeci istasyonunda bekleyen, yolcu eden Sivas’taki yoksul çocuklar bizdik. Analar bizimdi. Memleket kadar büyük yumruklarımızla dövüşürdük.
Yazmaya çalıştığım şiirlerde Yavuz Bülent Bakiler Ağabey’i taklit ederdim. Talebeliğimizde bize yıldızlar kadar uzak Yavuz Bülent Bakiler Ağabey’le şiire başlayınca ağabey kardeş ilişkimiz oldu. Bana el yazısıyla gönderdiği mektuplar10’un üzerinde.
Hayatı yazmakla, konuşmayla, anlatmayla, mücadeleyle geçmiş bir güzel insan. Şiir kitabının satışı yüz bini, toplam kitaplarının satış sayısı bir milyonu geçmiş.
2004 yılında gönderdiği mektupta bir ay içinde gideceği yerler sırasıyla şöyle: Bursa, İzmir, Ankara, Bolu, İstanbul, Konya, Çorum, İzmit, İstanbul.
Neredeyse bir ayın tamamında yolculuklar yapmış, konferanslar vermiş. Kaç kadın buna dayanır. Allah yenge hanımdan razı olsun. Yavuz Bülent Bakiler Ağabey’in bir neslin üzerinde hakkı var. Allah uzun ömür versin O yazsın, biz okuyalım.
Ellerinden öperek…
Kaynak: KALKAN Mehmet Ali, “Ellerinden Öperek Yavuz Ağabeye Selam”, (Ed. Hüseyin UZEL), Konuştuğumuz Dile Serenat 8 – “Cihanı Dirilten Turan Cemresi / Yavuz Bülent Bakiler”, Hatay Medya, 2019, s.16.